De term ‘feminicide’ is ongeveer veertig jaar geleden opgekomen dankzij de sociologen Jill Radford en Diana H. Russell. Het begrip belicht een realiteit die altijd heeft bestaan: vrouwen die worden gedood vanwege hun geslacht. Met andere woorden, feminicide verwijst naar de moord op een meisje of vrouw omdat ze een vrouw is.

Dit fenomeen is historisch gezien verdoezeld, geminimaliseerd en gebanaliseerd. Toch kan feminicide niet worden geïnterpreteerd als een reeks geïsoleerde daden; het onthult een realiteit die diepgeworteld is in bredere structuren, waaronder genderongelijkheden, patriarchaal geweld, sociale normen en overheidsbeleid, die bijdragen aan het normaliseren van geweld tegen vrouwen.

Feminicide bestaat altijd en overal: prehistorische sporen van het fenomeen, daterend uit het neolithicum, zijn gedocumenteerd. Historische voorbeelden, zoals de heksenjachten in de 16de en 17de eeuw, illustreren hoe geweld is gebruikt om controle over vrouwen te behouden en hun emancipatie te onderdrukken, met een blijvende invloed op Europese samenlevingen en de invloed op gender normen tot op de dag van vandaag.

Geweld tegen vrouwen manifesteert zich in vele vormen, waaronder seksueel, huiselijk, institutioneel, economisch, psychologisch en verbaal geweld, en ontvouwt zich in een continuüm waarin ze elkaar overlappen en elkaar versterken. Feminicide vertegenwoordigt de ultieme en meest extreme vorm van dit continuüm. Hoewel de aandacht vaak gericht is op intieme feminicides, gepleegd door partners of ex-partners, mag men niet de niet-intieme feminicides vergeten, die ook structureel en systemisch geweld tegen vrouwen onthullen. De nieuwe wet op de feminicides geeft duidelijke definities van het fenomeen en zijn verschillende vormen.

De term ‘feminicide’ benadrukt het belang van structureel geweld dat vrouwen ondergaan en belicht de misogyne, haatdragende en sociaal getolereerde aard van deze daden. Het weerspiegelt een machistische en misogyne visie op de samenleving, evenals de ontoereikendheid van veiligheidsgaranties voor vrouwen in privéruimtes, op het werk, in recreatieruimtes of in de openbare ruimte, met vaak ontoereikende straffen voor de daders van feminicides.

Het is essentieel om ons vocabularium te veranderen en deze daden niet langer te beschouwen als eenvoudige ‘incidenten’. Een feminicide een feminicide noemen is een eerste stap naar de erkenning van deze gendermisdaden, van structureel geweld en van de noodzaak om maatregelen te nemen om deze diepgewortelde realiteit een halt toe te roepen.